Indianin zna los poety

Karuzela czterech ścian wirując cofa czas;

krystalizuje się, by wyświetlić chwile od teraz do przedtem.

Znikają przestrzenie, w których mogłem tańczyć,

powietrze robi się lepkie, bolą płuca,

Omdlałe serce traci zmysły, a z żył...

Z żył ciekną kwiaty na nagrobną płytę.

Poetę położono w trumnie, ciało pędzi autostradą;

na poboczu Indianin pokazuje palcem kurwy

- jestem każdą z nich, sprzedawałem się tyle razy.

W źródle światła leży kobieta, ukrzyżowana

na MOIM marmurze, z dłońmi przybitymi słowem.

MOIM SŁOWEM!

Drży, chce pisać i rodzić kwiaty. Przygnieciona

MOIM zwierciadłem nie sięga pióra i atramentu.

Nasiona usychają, dąb w ogrodzie więdnie.

WIĘDNIE NAWET WODA.

Zły zegar zliczył wszystkie dobre chwile

i każe sobie za nie płacić, raniąc każdego

kogo dotknąłem, kto tylko na mnie spojrzał.

MUSZĘ SIĘ ZABIĆ.

Ciało oddadzą poecie, kurwy zejdą z pobocza,

Indianin położy się spać, a kobieta napisze wiersz.

20 styczeń 2008

Opera Narodowa

z dedykacją dla Sławomira ‘Plezantropa’ Majewskiego i Wojciecha ‘Irydosa’ Mazura

Operą nie słowo na pięciolinii i nie ocean

poza granicami Polski.

Pamiętasz Przyjacielu ten czas?

Piwo rodzime, Irydos, burza za oknem w Gdańsku,

Ty i ja.

A kiedy Aleja Grunwaldzka tonęła,

i parasol tkwił w piersi jakiegoś nieszczęsnego kierowcy,

malarz zabrał poetę na łono rozdziewiczonej, porzuconej plaży.

Rotterdam-tenor milczał zniewolony,

zaś akt nieskończony trwał

(tak po dziś północny brzeg ojczyzny gra).

Pochyliłem się w ciszy wiatrom,

morzu i spokojnie nucącym falom.

Dłoń zanurzyłem w piasku pokrytym muszelkami,

szukając ukrytych nut - na próżno.

Drżenie palców obudziło jantarowe dzwoneczki

i kropelki wody, tulące się do ziarenek kruszcu.

Opera polskiego Bałtyku nie ma scenariusza,

kartek słów i nut - żyje, pulsuje i dźwięczy,

wystawiając na scenie obrazy narodowej tragedii.

Ballady marzeń o państwie czystym jak jeziora

z czasów pierwszych Piastów i wielkiej

jak obfite w żubry bory Jagiellona.

Pamiętasz Przyjacielu ten czas?

Piwo rodzime, Irydos, burza za oknem w Gdańsku,

Ty i ja.

A kiedy wróciłem pod ręcznie heblowaną antresolę

i piłem z wami wódkę, znałem już tajemnicę obrazów malarza.

I tak jak on pędzlem i farbą, ja słowem wracam

do śpiewu Bałtyku o naszej Polsce.

I nie będą mi śpiewać Litwa, ni stepy Akermańskie,

ale woń morza od Gdańska do Świnoujścia,

wierzby parków lubelskich, kosmos odbity w Jeziorze Wulpińskim,

Czorsztyńskim, woda Wisły spod Grudziądza, Krakowa

i śląskie familoki stojące pod zamkniętym szybem kopalni.

Bo nie uciekłem nad Tamizę, gdy zdradliwy komornik

zabrał ojczyźnie ostatnie skarby,

za które miała kupić dzieciom chleb.

Jestem tu, w Kielcach, stoję na łonie Wietrzni

i piszę wiersz...

15 Sty. 2008