wtorek, 15 stycznia 2008

Opera Narodowa

z dedykacją dla Sławomira ‘Plezantropa’ Majewskiego i Wojciecha ‘Irydosa’ Mazura

Operą nie słowo na pięciolinii i nie ocean
poza granicami Polski.

Pamiętasz Przyjacielu ten czas?
Piwo rodzime, Irydos, burza za oknem w Gdańsku,
Ty i ja.

A kiedy Aleja Grunwaldzka tonęła,
i parasol tkwił w piersi jakiegoś nieszczęsnego kierowcy,
malarz zabrał poetę na łono rozdziewiczonej, porzuconej plaży.
Rotterdam-tenor milczał zniewolony,
zaś akt nieskończony trwał
(tak po dziś północny brzeg ojczyzny gra).

Pochyliłem się w ciszy wiatrom,
morzu i spokojnie nucącym falom.
Dłoń zanurzyłem w piasku pokrytym muszelkami,
szukając ukrytych nut - na próżno.
Drżenie palców obudziło jantarowe dzwoneczki
i kropelki wody, tulące się do ziarenek kruszcu.

Opera polskiego Bałtyku nie ma scenariusza,
kartek słów i nut - żyje, pulsuje i dźwięczy,
wystawiając na scenie obrazy narodowej tragedii.
Ballady marzeń o państwie czystym jak jeziora
z czasów pierwszych Piastów i wielkiej
jak obfite w żubry bory Jagiellona.

Pamiętasz Przyjacielu ten czas?
Piwo rodzime, Irydos, burza za oknem w Gdańsku,
Ty i ja.

A kiedy wróciłem pod ręcznie heblowaną antresolę
i piłem z wami wódkę, znałem już tajemnicę obrazów malarza.
I tak jak on pędzlem i farbą, ja słowem wracam
do śpiewu Bałtyku o naszej Polsce.

I nie będą mi śpiewać Litwa, ni stepy Akermańskie,
ale woń morza od Gdańska do Świnoujścia,
wierzby parków lubelskich, kosmos odbity w Jeziorze Wulpińskim,
Czorsztyńskim, woda Wisły spod Grudziądza, Krakowa
i śląskie familoki stojące pod zamkniętym szybem kopalni.

Bo nie uciekłem nad Tamizę, gdy zdradliwy komornik
zabrał ojczyźnie ostatnie skarby,
za które miała kupić dzieciom chleb.
Jestem tu, w Kielcach, stoję na łonie Wietrzni
i piszę wiersz...
15 Sty. 2008

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz